Więcej informacji
Książka Macieja Wilczka „Za chmurą cień, za cieniem słońce” to drugi tom historii opowiedzianej w „Na chmurze ujrzeć cień wędrowca”. Jest jej kontynuacją, lecz zarazem – jak mówi Henryk Martenka w posłowiu: „(…) poszerza jej wymiary, typowe dla relacji z podróży, prowadząc nie tyle w przestrzeni, co wiodąc Czytelnika w głąb jednego wymiaru: czasu intymnego. (…) w przypadku drugiej książki Wilczka mamy do czynienia z odkrywaniem jego własnego świata przeszłości”. Ale to jedna warstwa. Druga to nadal egzotyczna topografia i nawet jeśli, jak chce Henryk Martenka, mistyfikująca osobiste doświadczenia autora, to nadal wiodąca czytelnika przez odległe kontynenty, kraje, kultury i religie. Jednak ta książka jest mniej reporterska niż „Na chmurze…”, a w większym stopniu posiada cechy prozy literackiej, a autor deklaruje się jako prozaik. „Sprawnie, za to z epickim rozmachem, Wilczek konstruuje świat wyobrażony. (…) Uprawia zatem (…) synkretyczną metodę opisu świata, mieszając ze sobą języki, style, kultury i mity (…). Jak nigdzie wcześniej w prozie Wilczka, niczym w buddyjskiej mandali, stykają się ze sobą oszałamiająco barwne wzory latynoskie, azjatyckie, arabskie…”.
Dopełnieniem swej książki Maciej Wilczek uczynił dwa poematy Ryszarda Mirskiego, uznając, „że bardzo te (…) liryczne, ale i egzystencjalne klimaty pasują” do jego, Wilczkowych, sposobów odczuwania, wrocławskiego klimatu, miejskiej młodości.
